Zemsta
Trwa walka o nieruchomość między Cześnikiem i Rejentem. Obaj są bezlitośni i mają nadzieję, że władza wyleczy ich z potwornej samotności. Sztuka tłamszona przez 150 lat przez poczciwe inscenizacje odradza się w Teatrze Komedia jako bezkompromisowy konflikt o majątek i wpływy.
Zemsta to sztuka o problemach duchowych bogatych ludzi i o ich nienasyceniu. W świecie zemsty potencjał przemocy jest zawsze wysoki. I czasami przemoc wybucha z byle jakiego powodu, a w spory angażowane są kolejne pokolenia. Zrealizowana w Komedii Zemsta zrywa z podejściem „szlachetnie, czyli nudno i po literach” albo „radykalnie, czyli napisane raz jeszcze”.
To inscenizacja w światłach wielkiego miasta, ale z drugiej strony to również Zemsta bez skrótów, grana wierszem zgodnie z zapisem, nie „przepisana na nowo” – i taka, jakiej chciał autor: z branymi na poważnie, skomplikowanymi i żywymi postaciami, których śmieszność potęguje często tragizm.
Jeśli myślicie, że w Zemście wszystko dzieje się z powodu sporu o mur dzielący na dwie części zamek zamieszkały przez Cześnika i Rejenta, teraz dowiecie się, jak było naprawdę. Bo mur nie odgrywa u Fredry żadnej roli fabularnej, jest tylko przykładem napiętej sytuacji. Wszystko może być pretekstem do wybuchu przemocy… nawet kilka cegieł.
Witold Mrozek | Gazeta Wyborcza:
„Podstolinę — twardą kobietę mafii — gra u Zadary Barbara Wysocka, Rejenta — cynicznego prawnika — Bartosz Porczyk, czyli Gustaw-Konrad ze słynnych wrocławskich Dziadów Zadary bez skrótów. Cześnikiem jest Arkadiusz Brykalski, który z Zadarą pracował jeszcze dwadzieścia lat temu w Teatrze Wybrzeże, przy pierwszych sztukach Pawła Demirskiego. Sekundują im jako Wacław i Klara młodzi Filip Lipiecki i Paulina Szostak. Ich fredrowscy bohaterowie nie są ugrzecznieni ani sielankowi; to krwiste charaktery, z pożądaniami przekraczającymi papierowe amory i małżeńskie plany […] Tekst przedstawienia w Komedii płynie w dobrym tempie, spektakl trzyma rytm, a Papkin Stuhra przeistacza w błyskotliwe sceniczne miniatury te fragmenty Fredry, które zdawałoby się, że są najbardziej anachroniczne […] Zemsta to świetny strzał”.