– Spektakl był spektakularny! Zadziwiające jest, że tańcem i ruchem można przekazać tak wiele odczuć, uczuć, myśli. Paradoksalnie zostało powiedziane tak wiele bez użycia słów. Sama choreografia wzbudziła we mnie ogromne emocje i podziw dla artystów, którzy musieli włożyć w to niewyobrażalną pracę. Wszystko było synchroniczne i piękne dla oka. Końcówka, z wypowiedzeniem przez aktorów na głos własnych, prywatnych marzeń, była jak wisienka na torcie.

– Sztuka odważna, niekonwencjonalna, hipnotyzująca i zaskakująca. Oglądałam zafascynowana, a czas się dla mnie zatrzymał. Choreografia, ruch aktorów – to mistrzostwo świata. Niesamowite, niezapomniane przeżycie.

– Spektakl wzbudzał wiele skrajnych emocji. Poprzez głosy, śpiew, krzyki, a przede wszystkim ruchy, pokazywał ulotność życia podczas izolacji w okresie pandemii lub śmierci czy chorobie. Byłam pod wrażeniem pomysłów twórców, jeśli chodzi na przykład o imitację grobów. Muzyka na żywo nadawała jeszcze większej ciekawości sztuce i wyrazistego brzmienia.

Fot. Darek daro Dudziak