Szklana menażeria

Pierwsza sztuka Williamsa, która przyniosła mu sukces. Tytułowa szklana menażeria, którą gromadzi Laura, uciekająca od rzeczywistości dziewczyna, to metafora kruchości życia jej niepełnej rodziny, zamkniętej w kręgu wspomnień i iluzji.

Williams wykorzystał w tym studium psychologicznym fragmenty własnej biografii. Sztuka Williamsa porusza sprawy uniwersalne i bliskie każdemu z nas: rozczarowanie szarą codziennością, poszukiwanie miłości, brak akceptacji, potrzebę samorealizacji.

Amanda, matka rodziny, przebrzmiała piękność, opuszczona przez męża, żyje wspomnieniami o lepszych czasach i nie umie stawić czoła trudnej teraźniejszości. Próbuje narzucić swoim dzieciom (Tom – znudzony pracą w fabryce marzy o zostaniu poetą i Laura – nieśmiała i chorowita właścicielka szklanej menażerii) ogólnie przyjęty schemat szczęścia. W tym rodzinnym dramacie przepełnionym emocjami, niedomówieniami, niezrozumieniem najważniejsza jednak jest wielka miłość. Bohaterowie są bardzo mocno z sobą związani, chociaż pozornie żyją w toksycznej rodzinie. Ich wzajemne relacje nie są tak jednoznaczne, jakby się wydawało na początku sztuki.

Tom (bohater sztuki) mówi: „Ta sztuka jest pamięcią. Będąc pamięcią, jest skąpo oświetlona, sentymentalna i nie jest realistyczna. W pamięci wszystko dzieje się muzycznie”.

Tennessee Williams: „Stajesz się tym, co kochasz. Oczywiście naszą tożsamość określają również rzeczy i ludzie, których nienawidzimy. Nasza tożsamość jest tak krucha jak to, co piszemy, jak tropy duszy”.